Henny Knoet (1942 - 2013) Ik kwam in de Efteling werken als ruimtelijk vormgever op de afdeling Ontwerp en Ontwikkeling. Dat was een heel bijzondere ervaring, omdat ik in een team van drie mensen met totaal verschillende karajters en kwaliteiten kwam. Een teamwaarin enorme hard gewerkt werd en ook enorm veel gekke streken werden uitgehaald. De eerste tijd op de Efteling had ik aan het eind van de week pijn in mijn kaken van het lachen. Elke dag weren er altijd wel’de gekke vijf minuten’. Zo hebben wij Lex Lemmers een keer zij hoofd door een gat laten steken omdat wij zogenaamd wilden zie hoe wij een figuur in het Sprookslot konden laten bewegen. Dat deden wij in het pikkedonker. Wat Lex niet in de gaten had, was dat wij de randen van het gat met roet hadden ingesmeerd. Toen wij klaar waren lieten wij hem oppiepen met de mededeling dat zijn afspraak er was. Hij ging, zonder het te beseffen, met een gezicht vol roet naar zijn afspraak.’’ Daarvoor werkte ik in Duitsland en ik zo’n sfeer daar niet meegemaakt. De afdeling opereerde als een eenheid waarin iedereen elkaar aanvulde vanuit de eigen kwaliteiten. Henk Smulders met zijn gevoel en sentiment en enorme drang het onmogelijke te presteren. Joop de Bont met zijn uiterst scherpe oog voor de kleinste details.

En Peter van Ostade met zijn ongebreidelde verkenningenstochten naar materialen en toepassingen. Zelf paste ik mooi in dat plaatje, dat gewoonweg door toeval is ontstaan. Toen ik kwam, waren de figuren in het Sprookjesbos allemaal wat statisch. Vrij sireus eigelijk. Ik wilde die figuren wat minder passief gaan maken en er meer emotie en beweging in brengen.’’ Om ruimtelijk vorm te geven, gebruikten wij allerlei verschillende technieken. Wij werkten met diverse soorten mallen voor allerhande toepassingen en met materialen zoals klei, latex en polyester. Maltechnieken bestonden natuurlijk, maar er zaten in ons werk een heleboeleigen vindingen. Dat moest ook wel. De Efteling was enige in Nederland die mallen gebruikte voor figuren en spulletjes in de atrracties. Hoewel de bezoekers daar helemaal geen notie van hadden, was alles net. Zo maakten wij zelf zandsteen, gietijzer en zelfs de boeken in de kabouterhuisjes. Die dingen maakten wij van materialen die men absoluut niet meer herkende. Als je een gietijzeren ketel van ons zag, dan zou je zweren dat het echt was, terwijl hij gemaakt was van bijvoorbeeld polyester.’’ In die tijd bouwde Anton Pieck zijn werk voor de Efteling af. Hij kwam nog een keer in de maand kijken. Zijn tekeningen waren vlugge ontwerpschetsen, die voor ons een bron van inspiratie waren om mee aan de slag te gaan. Wij werkten in een stijl die in een straatje paste. In Duitsland was ik gewend om snel koffie te drinken en weer aan het werk te gaan. Dat deed ik in de Efteling in het begin ook. Henk, Joop en Peter zeiden dan dat ik moest gaan zitten om het werk, de plannen en de eventuele mogelijkheden eens door te nemen. Dat was een informeel werkoverleg waar heel veel moois uit voortgekomen i.’’Als wij zo bezig waren in de oude werkplaatsen achter het kantoor, snapten veel mensen niet wat wij allemaal uitvoerden. Wij werden niet goed begrepen, geloof ik. Een stelletje van die gekken, dat als een vrolijke bende in witte werkjassen aan het werk was. Waarom die jassen wit waren is me nog steeds een raadsel. Wij smeerden er alles aan af en op het eind van de week kon je aan de jassen precies aflezen waar je mee bezig was geweest.’’Later ben ik achter de tekentafel gaan werken om ontwerpen te maken. Het eerste wat ik ontwierp, was een forntpaneel voor een nostalgische poffertjekraam. Die moest een Efteling uitstraling krijgen. De kraam in die verschijning is er nooit gekomen, zoals veel meer ideeen om verschillende redenen niet of pas in een veel later stadium uitgevoerd zijn. Wat wel als een van de eerste producten daadwerkelijk van mijn tekentafel kwam, was de parkplattegrond. In een later staduim zijn daar veel dingen bijgekomen, zoals de Game Gallery, Monsieur Cannibale en de hele nieuwe huisstijl inclusief merchandise rond Pardoes de Tovernar. een van mijn laaste ontwerpen voor het park is de Herberg en het Kasteeltje van de boze stiefmoeder van sneeuwwitje. Ik heb dat beschouwd als een bijzonder eervolle opdracht: het creeren van een passende toevoeging aan het Herautenplein in de sfeer van Anton Pieck.

Terug naar Grondleggers