De Trollenkoning

Er was eens, een grote boosaardige trol, die koning Kobold werd genoemd. Nu zijn de meeste trollen niet altijd even aardig. Het zijn kleine harige plaaggeesten, die het leuk vinden om de mensen te laten schrikken. Maar koning Kobold was echt gemeen. De meeste trollen waren bang voor hem, want hij was ook nog vreselijk sterk. Ooit had hij zichzelf tot leider van het trollenbos uitgeroepen en iedereen moest naar hem luisteren.

In het bos woonde ook een aardige trol van meer dan zeshonderd jaar oud. Dat is zelfs voor een trol al een behoorlijke leeftijd. Het bijzondere aan hem was, dat hij de toekomst kon voorspellen.

Andere trollen, maar ook mensen uit de dorpen in de buurt, kwamen hem vaak om raad vragen. Voor de oude, holle boomwaarin hij woonde, stond een enorme kei met een wijzerplaat. Gaan gewonen wijzerplaat met cijfers, maar een met sterrenbeelden. Als je de wijzer op jouw sterrenbeeld zette, klonk er een bel en kwam de oude trol tevoorschijn. Hij luisterende aandachtig naar wat je te vertellen had en gaf je meestal wel goede raad voor de toekomst.

Omdat hij zo oud en wijs was, hadden de jongere trollen veel respect voor hem. Dat vond koning Kabold natuurlijk helemaal niet leuk.

Op een sombere herfstdag klonk opeens de bel naast de knoestige, holle boom van de vriendelijke trol. Hij schrok wakker uit zijn middagdutje. De grond begon te trillen en dat betekende dat er iemand voor zijn deur stond. De trol voelde dat hij deze keer bijzonder bezoek kreeg. Hoog bezoek.

Toen het beven van de aarde gestopt was, keek hij naar buiten. Daar stond een prachtig meisje in een wijde, witte jurk.

'Beste mijn heer trol,'  sprak ze zacht, 'ik ben prinses Adelheid. Ik kom uit het land in het zuiden. Ik kom u om raad vragen. Heeft u even tijd voor mij?'

'Aiaiai... Oioioi! Natuurlijk, vraagt u maar, hoor,' antwoorde de trol vriendelijk.

'Ik ga binnekort trouwen met prins Wikke. We houden veel van elkaar. Nu wil mijn vader graag weten of hij wel de juiste man is voor mij. Wikke is geen vechtersbaas, maar houdt van zingen en dansen. Juist daarom ben ik verliefd op hem geworden. Maar vader denkt dat hij misschien niet dapper genoeg is om mij te beschermen.'

'Oioi... Ik zie dat uw stereenbeeld maagd is. Weet u ook wat het sterrenbeeld van prins Wikke is?'vroeg de oude trol. 'Kreeft,' antwoordde de prinses, waarop de trol glimlachend zei: 'Aha! Dan komt het helemaal goed!' En hij sprak plachtig:

Een koningskoppel

Kreeft en maagd

Zij wonderschoon

Hij onversaagd!

'Wat bedoeld u?' vroeg prinses Adelheiden de trol antwoordde:' Keer terug en vertel uw vader dat hij ich geen xorgen hoeft te maken. Prins Wikke en u zijn voor elkaar bestemd.' 'O, Dank u! Dank u wel!' lachte de prinses. Opgelucht nam ze afscheid en vertrok.

Maar zodra ze uit het zicht verdewenen was, kreeg de oude trol opeens een naar voorgevoel. 'Oioioi... aiai...' Hij deed zijn ogen dicht en leek even na te denken. Toen floot hij. Meteen vloog er een uil uit de boom naar beneden, die vlak voor hem op de grond landde. 'Ik heb je nodig, mijn trouwe vriend,' zei de trol. 'Vlieg pal zuidwaarts en haal de jonge prins Wikke. Zo snel mogelijk!' De uil vloog meteen weg, nagestaard door de somber kijkende oude trol. De volgende ochtend klonk opnieuw de bel naast de holle boom. De oude trol was meteen klaar wakker. 'Oioi, daar zil je hem hebben!' Hij opende zijn gordijnen. Daar stond een van de kleinere trollen. Een jonkie van nog geen honderd jaar oud. Hij draaide zenuwachtig aan de wijzer op de steen en riep: 'Ik weet mijn sterrenbeeld niet!' 'Geeft niet, Tore.' De oude trol kende hem wel.

'Wat is er aan de hand?' 'Het is heel erg!' riep Tore. 'Koning Kobold heeft een prinses gevangengenomen!' 'Aiaiai... oioioioioi!' zei de oude trol. Zijn bange voorgevoel klopte dus. 'Nu is hij écht te ver gegaan! Heeft hij hij haar opgesloten?' 'Ze zit gevangen op het moeraseiland. Hij vindt dat een koning een koningin moet hebben. Hij wil met haar trouwen!' De oude trol zei: 'Dat moet prinses Adelheid zijn! Laten we niet wachten, Tore. Jij gaat haar bevrijden. Nu meteen. Luisteren...'

Midden in het trollenbos lag een griezelig, donker moeras. Het stinkende water was troebel en onheilspellend groen. Wie erin viel, werd eroor opgeslonkt en verdonk. Er was een klein eiland in het moeras waarop wat bomen en struiken stonden. Je kon er alleen komen via een lange rij groene, glibberige stenen, die van de oever naar het eiland leidden. Het waren er een stuk of dertig. Ze staken net boven het water uit. Niet alleen kon je er gemakkelijk van afglijden, iedereen wist ook dat er eentje bij zat die omkantelde zodra je erop ging staan. En dan zou je verdrinken. Die ene kei moest je dus altijd overslaan, maar welke was dat?

Tore wist het nu. De twintigste steen kon omkantelen. De oude trol had hem verteld en nu haastte Tore zich naar het meer.

Prinses Adelheid zat verdrietig onder een boom. Ze had zich nooit zo eenzaam en elendig gevoeld. Koning Kobold had gezegd dat hij haar zou komen halen om met haar te trouwen. Ze gruwde al ze aan de gemene gezicht dacht.

Opeens zag ze het harige trolletje op het keienpad. Tore sprong voorzichtig van steen naar steen en telde hardop: 'Zestien, zeventien, achttien, negentien... Toen zette hij zich goed af en hop! Hij sprong over de kantelsteen heen en landde wiebelig op de volgende. De prinses zag het en probeerde te onthouden welke steen de kantelsteen was. Ze dacht dat de trol naar het eiland kwam om haar te plagen. Maar Tore zei: 'Prinses, kom snel! De oude tol, die in de holle boom woont, heeft me gestuurd. Kom!'

Prinses Adelheid bedacht zich geen moment en rendemet hem mee naar de waterkant, Het trolletje stapte op de eerste steen en gaf haar een hand.

'Voorzichtig prinses! Ze zijn spiegelglad.' Steen voor steen, zo snel als ze konden, probeerden de twee het moeras over te steken. Ze hadden pas vijf of zes stenen gehad toen koning Kobold opeens aan de overkant verscheen. 'Wat gebeurd hier?' bulderde hij terwijl hij al op de eerste steen stapte. 'Wie probeert mijn bruid te stelen?'

De koning was woedend en nam twee, soms zelfs drie stenen tegelijk. Tore en de prinses stonden stokstijf van angst. Even verloor de grote trol bijna zijn evenwicht op een heel gladde kei. Toen sprong er plotseling iemand van achteren op zijn rug. 'Mijn prins!' riep Adelheidn inderdaad, het was prins Wikke, die twee armen om de nek van koning Kobold hield. Hij wilde de trol tegenhouden. Die gromde en sloeg wild met zijn grote, harige armen om zich heen. Na een korte worsteling lukte het hem om de prins van zich af te duwen, regelrecht het zompige water in... Koning Kobold raakte zelf  ook uit belans. Hij kon nog net de stap naar de volgende steen nemen en... PLONS! Dat was nu net de twintigste, de kantelsteen.

Er ws niets meer te zien dan een grote kring in het water. Koning Kobold was in de diepte verdwenen. Plotseling klonk er geproest. Prins Wikke had zich nog net aan een van de stenen vast weten te klemmen en nu klom hij met moeite uit het moeras. Prinses Adelheid slaakte eb gilletje van blijschap.

Op de oever hadden zich inmiddels een heleboel trollen verzameld. Ze waren op het lawaai afgekomen en hadden gezien wat er gebeurd was. Er klonk een luid gejuch. Blijkbaar was koning Kobold niet erg geliefd geweest! Prins Wikke, prinses Adelheid en Tore kwamen voorzichtig naar de kant. Daar vloog de prinses haar prins in de arme. Hij was nog kletsnat en zat onder de stinkende, groene smurrie. Haar jurk werd helemaal vies, maar dat kon haar niks schelen.

'Mijn moedige prins. Hoe kom jij nou hier?'

'Dankzij hem,' zei prins Wikkeen hij wees omhoog. Daar cirkelde de uil door de blauwe lucht. 'Hij heeft me gewaarschuwd. Ik ben meteen gekomen.' Alle trollen waren blij dat ze van hun gemene leider verlost waren. Ze konden nu zelf een nieuwe koning kiezen en dat werd natuurlijk de oude trol. Diezelfde avond nog werd gekroond tot koning Trol de Eerst.

Dat was een bijzondere gebeurtenis, want hoe vaak komt het voor dat trollen samen met de mensen vieren?

De volgende ochtend namen de prins en de prinses hartelijk afscheid van Tore en de Trollenkoning. Prins Wikke had bewezen dat hij dapper genoeg was om met zijn prinseste trouwen en damen leefden ze nog lang en gelukkig. En de Trollenkoning? Zijn gave om in de toekomst te kunnen kijken zou nog vaak van pas komen!

Terug naar het Sprookjesbos