De Indische Waterlelies

Er was eens, ver weg in het oerwoud van Indië, een heks. Ze had een kromme neus, knokige handen en een afshrikwekkend, rimpelig gezicht. Haar haardos leek op een bos stro en haar nagels waren puntig en vies. Kortom, ze zag eruit zoals je van een heks mag verwachten. Toch was het een heel bijzondere heks, want ze kon prachtig zingen. Ze klonk niet als een valse kraai, maar had een mooie, glashelder stem. Als ze zong werd het hele oerwoud stil. Het klonk net alsof je tientallen nachtegalen tegelijk hoorde, zo hoog en zuiver.

De heks vond zichzelf lelijk. Ze had vooral een hekel aan haar borstelige strohaar. En vind maar eens een goede kapper, daar midden in het oerwoud!

Nu wist ze maar al te goed dat ze over bijzondere gaven beschikte. Met haar gouden stem kon ze iedereen betoveren. Elke avond ging de heks naar een lieflijk bosmeer om te zingen. Hier galmde haar betoverende stem het allermooist, zo over het rimpeloze water. Alle oerwoudbewonders hielden dan hun adem in. De tjirpende vogels en krekels, de kwakende kikkers, de krijsende apen... ze werden er allemaal stil van.

Lanzaam viel de duisternis over het oerwoud en klom de maan omhoog. De heks verstopte zich in een knoestige holle boom terwijl ze zong. Zo lokte ze de eerste manestraal naar het meer. Ze wilde dat de maanfee met alle sterrenkinderen naar beneden kwam, zodat ze hen kon betoveren. Dan zou ze hun schoonheid stelen...

In een goude regen van twinkelende sterren danste daar opeens de maanfee over het wateroppervlak. Ze droeg een zilveren jurk en op haar hoofd zat een stralende kroon.

Elke ster die het water raakte, veranderde op slag in een sterrenfeetje. Even later danste ontelbare feestjes rondom de maanfee. En dat alles op het wonderlijke gezang van de oude heks.

De hele nacht dansten de feeën over het water, terwijl de heks steeds luider en wilder ging zingen. Maar zodra het lichter begon te worden, riep de maanfee: 'Hoogste tijd, meisjes. We kunnen nog net de laaste manestraal halen!'

En voordat de dag goed en wel begon, waren ze allemaal weer opgestegen naar de hemel. En de heks had geen sterrenfee kunnen vangen in het licht van de zon. Maar ze gaf het niet op. Elke nacht opnieuw lokte ze de maanfee met haar dansende sterren naar beneden... en op nacht gebeurde het!

Zeven jonge feetjes gingen zó op in het betoverende heksengezang, dat ze niet merkten dat het al licht begon te worden. De maanfee riep vertwijfeld: 'Kom nou, meisjes, kom! We moeten nu echt vertrekken. Morgen is er weer een nacht!'

Maar de zeven sterrenkinderen dansten door en de maanfee kon niet langer wachten. Ze steeg op met de andere feeën.

Toen liet de zon zich zien en kwam de heks uit haar schuilplaats. Ze bleef zingen terwijl ze een rots beklom.

O zon neem met je stralen

De zilveren glans van elke fee

Die schoonheid kom ik halen

Ik verf mijn kleurloos haar ermee

De zeven sterrenfeeën verbleekten op slag. En toen de zon op de grauwe haardos van de heks scheen, veranderde die in een schitterende bos zilveren krullen. 'Gelukt! Het is eindelijk gelukt!' juichte de heks. Ze boog zich voorover en spiegelde zich in het water.

Maar ze was niet tevreden met wat ze zag. Wat een teleurstelling! Ondanks die mooie nieuwe lokken zag ze natuurlijk nog steeds het gezicht van een lelijke oude heks. En de zeven feetjes hadden dan wel hun glans verloren, maar ze waren nog altijd jong en mooi om te zien.

De heks werd kwaad. Kwaad en jaloers. Ze mompelde een gemene toverspreuk:

Nu dans je nog in de zonneschijn

Maar een waterlelie zul je zijn!

Het volgende moment waren de feeën veranderd in witte waterlelies. Daar lagen ze dan, roerloos op het rimpelloze meer. En dat is niet leuk als je zo van dansen houdt. Het was een mooi maar droevige gezicht, die zeven witte lelies met hun gesloten kelken.

Diezelfde dag nog kreeg de helderblauwe hemel medelijden en gaf hun wat kleur van zichzelf. Daarom hebben de waterlelies in Indië een blauwe gloed en zijn ze niet helderwit, zoals bij ons. En alleen op maanlichte nachten komt de heks terug. Dan mogen de feetjes, rond middernacht, weer even dansen. De waterlelies gaan open en ze dansen en dansen...

Wie weet mogen ze ooi wel weer dansend terug naar de maanfee, en naar al die prachtige kleine sterren die ooit hun zusjes waren.

Terug naar het Sprookjesbos